Ervaringsverhaal
Leonie*, 52
“Niet alleen het systeem van mijn man, maar ook dat van mij werd in kaart gebracht. Het gaf ons inzicht in waarom sommige dingen steeds gaan zoals ze gaan.”
“Mijn man kwam in therapie bij MoleMann. Als naaste had ik daar al vaker op aangedrongen, maar het zijn uiteindelijk mijn kinderen geweest die zeiden ‘zo gaat het niet langer, dit kan niet.’ Nadat bij het wijkteam bleek dat die ons niet konden helpen, zijn we via de huisarts bij MoleMann terecht gekomen. Via de website kregen we al wat meer informatie, dat gaf bevestiging dat we hier wel eens goed geholpen zouden kunnen worden.
Mijn man kwam op een wachtlijst. Met behulp van de online welkomstmodule kon hij zich alvast voorbereiden op de intake. En na een aantal maanden wachttijd was daar dan eindelijk de intake. Er werd geadviseerd dat ik mee zou gaan. Dat vond ik best een drempel, maar ik had het er wel voor over. De situatie thuis was vaak echt onhoudbaar. Dat doorbreken, dat was het belangrijkste voor mij.
De intake was ontzettend verhelderend. Met behulp van een genogram werd niet alleen het systeem van mijn man, maar ook van mij in kaart gebracht. Alles werd erbij gehaald, tot eerdere relaties aan toe. Op het eerste gezicht leek het op een stamboom, maar het ging verder dan dat. Het gaf ons meteen al inzicht in waarom sommige dingen steeds gaan zoals ze gaan. Mijn man bleef wel de hoofdpersoon waarom het draaide. Bij mij werd gekeken of er dingen konden zijn die mijn man kunnen triggeren. Niet dat ik me perse anders moest gedragen, maar wel dat we er bewuster mee om zouden kunnen gaan. We waren allebei zo verbijsterd hoeveel duidelijkheid het bracht. We maakten beiden een foto om er thuis over na te kunnen praten. Het gaf mijn man en mij veel vertrouwen over het verdere verloop van zijn behandeling.
“Probeer als naaste het gesprek aan te gaan.
Het herstel stopt niet als je thuis bent.”
Mijn man bleek geschikt voor de schemagroep. We kregen uitleg wat daar dan in gebeurt en er werd aangegeven dat als het nodig was ik er ook bij betrokken zou worden. Een paar keer is het gedurende het behandeltraject goed misgegaan. Er werd toen ook contact met mij opgenomen en we hebben twee keer nog samen met de behandelaren gezeten om het over die escalaties te hebben. Dat vond ik fijn. De behandelaren zeiden dan tegen mijn man: ‘kijk wat je vrouw doet, ze is er voor je.’ Ze lieten hem zien dat er iets anders gebeurde dan hij dacht. Dat concreet benoemen was ontzettend helpend.
Ik voelde me als naaste erg gewaardeerd en gesteund in de manier hoe ik mijn man probeerde te helpen. Ik kreeg daardoor meer zelfvertrouwen. Mijn man is op zijn beurt gaan voelen en merken waar voor hem de triggers zitten. Door het nu te benoemen kunnen we samen het probleem zien aankomen en hopelijk ook steeds vaker voorkomen. We hebben het er thuis vaak over, over het herstelproces waar mijn man in zit. Ik kan dat iedereen aanraden. Probeer als naaste het gesprek aan te gaan. Iemand moet zichzélf fixen, maar daar heb je elkaar bij nodig. Het herstel stopt niet als je thuis bent.”
*De naam en foto van Leonie zijn gefingeerd.