Interview
Ronald, mede-oprichter Molemann Mental Health
“Groot in kleinschaligheid.”
MoleMann werd in 2004 opgericht door twee psychiaters, Ronald Mann en Nico Moleman. Hun missie: de geestelijke gezondheidszorg (ggz) beter en toegankelijker maken. Er een plek van maken waar je een familielid of goede vriend zou adviseren naartoe te gaan. We spreken Ronald over die beginjaren en de overtuigingen en ambities die er aan MoleMann Mental Health anno 2024 ten grondslag liggen.
Kleinschalig samenwerken
“We wilden een toegankelijke plek creëren als alternatief voor de grote ggz. Een plek waar je gezien wordt als mens. Dat misten we. Als je psychisch lijdt, wil je gewoon iemand ontmoeten die jou gaat helpen. Niet een anonieme instelling, maar echt een persoon, een mens van vlees en bloed. Daarom zijn we een organisatie gaan bouwen met kleinschalige locaties waar we vanuit een huiselijke omgeving persoonlijke zorg konden bieden.”
Waarom dan niet solistisch, voor een vrijgevestigde praktijk gegaan? “Ook daar zit een overtuiging achter die we toen al sterk hadden. In je eentje kun je eigenlijk onvoldoende kwaliteit leveren. Omdat je nu eenmaal niet alles weet. Naast kleinschaligheid vonden we het daarom ook belangrijk dat we multidisciplinaire teams opbouwden. En omdat je als client je verhaal niet zes keer aan zes mensen wilt vertellen, vonden we het erg belangrijk dat die teams nauw konden samenwerken.”
“Onze droom 20 jaar geleden, was groot worden in kleinschaligheid. Steeds met drie vestigingen bij elkaar. Dan heb je altijd zo’n 30 professionals in de buurt en kun je in een omvang samenwerken die effectief is voor de patiënt. En dat ‘grote’ was niet zozeer omdat het alsmaar meer moest voor onszelf, maar omdat het zorgsysteem je dan simpelweg serieuzer neemt. Groei betekent aan tafel komen met de grote zorgverzekeraars, en het betekent meer rendement en dus meer middelen voor ontwikkeling, kennis en innovatie. Nog altijd een prachtige, haalbare ambities als je het mij vraagt.”
Verschil maken met systemisch denken
En het systemische? “Twintig jaar geleden was systemisch werken helemaal nog niet zo in zwang. We bouwden echt wel aan iets nieuws. Kijken naar welke problemen iemand nog meer heeft, iemands fysieke klachten betrekken, familieleden of partners spreken bij individuele therapie, is nu – twintig jaar later – veel meer gemeengoed geworden. Maar het echte systemische denken – het causale verband tussen een persoon en diens systeem – dat is nog steeds een uitzondering binnen de ggz. Dat is aan de ene kant jammer, omdat het echt nog steeds iets is waar ik sterk in geloof. Een aanpak die echt herstelondersteunend werkt. Aan de andere, positieve kant, bieden wij dus nog altijd vrij unieke werk- én behandelplekken binnen de ggz en maken we nog altijd het verschil.”