Afbeelding
Spanning
In het gesprek met de POH barstte ik al na een paar minuten in huilen uit. Zij zei meteen: “Ik kan je niet helpen, dit zit te diep, ik verwijs je naar MoleMann.” Daar had zij goede ervaringen mee. Ik kwam op de wachtlijst. Nu ik een eerste stap gezet had, wilde ik ook door. Iedere dag op de wachtlijst duurde lang. Maar ik had wel het idee ‘ik moet nog even volhouden, geduld hebben.’ Na ongeveer een maand werd ik gebeld voor een intake. Heel anders dan in een ziekenhuis weet je niet wat er gaat gebeuren. Het is niet van ‘we brengen u onder narcose en reken op drie maanden herstel’. Het enige dat me duidelijk gevraagd werd, was om mijn vrouw mee te nemen. Dat vond ik wel belastend voor haar. Dat ze dingen ging horen die ik nog niet eerder verteld had. Ik vond het oprecht spannend, maar ik heb het toch gedaan. En daar ben ik nog altijd erg blij om.
Hoewel ik heel prettig werd ontvangen en de huiselijke sfeer en de vriendelijke mensen mij geruststelden, was de intake pittig. Het duurde lang en het was een zwaar gesprek. ‘Kom’, zei mijn vrouw na afloop, ‘we gaan een bakkie doen.’ Wat ik al die tijd voelde, had tijdens de intake een naam gekregen. Hoe blij ik ook was met meer duidelijkheid, het kwam ook hard binnen. Ik begreep nu wel als geen ander, waarom mijn vrouw bij de intake was gevraagd. Zij kon aanvullen, verduidelijking geven en situaties juist van een andere kant bekijken.
Omgeving
Tijdens de therapie werd niet alleen naar mijn psychische problemen gekeken. We spraken ook veel over de situatie waarin ik me nu bevond. En hoe mijn omgeving me juist zou kunnen helpen weer op te knappen. Mijn weken waren geen weken meer. Ik zat arbeidsongeschikt thuis en de dagen regen zich aaneen. De behandelaren hebben me aangemoedigd weer op zoek te gaan naar een invulling van mijn week. Ze stuurden me naar buiten. Stelden voor om na te denken over een hond. Ze adviseerden me mijn oude contacten uit de danswereld weer op te zoeken. Op zoek te gaan naar mensen die de stress-gevende dingen voor me uit handen konden nemen. Omdat ik gewend was de dingen voor mezelf te houden, deed ik dat natuurlijk eerder niet. Ik durfde geen mailtje meer te openen en vulde de mogelijke reacties van anderen zelf al in. Hier mee aan de slag gaan maakte echt dat ik mij beter ging voelen. Mijn weken kregen weer invulling. De uitzichtloosheid verdween. Zo ontstond er ook meer ruimte om mijn dieperliggende problemen aan te pakken.
“De oprechte belangstelling bij MoleMann heeft me heel erg goed gedaan.”
EMDR
Na verloop van tijd, we hadden al de nodige gesprekken gevoerd, gaf mijn behandelaar aan dat er ook een andere behandelvorm was waar ik baat bij kon hebben. Het idee was om met EMDR terug te gaan naar bepaalde situaties die gebeurd waren. Ze lieten – heel fijn – de keuze wel aan mij. Want, gaven ze aan, het is zwaar en emotioneel. Als jij denkt dat het mij gaat helpen, zei ik toen, dan ga ik ervoor. Ik vond die EMDR gewoon een wonder. Het heeft veel bij me losgemaakt, en het ging echt nog dieper zoals mijn behandelaar me ook verteld had. Ik ben er erg van onder de indruk en ik heb er erg veel aan gehad.
De belangrijkste les die ik uit mijn therapie heb gehaald is om niet te denken dat je alles zelf kunt oplossen. Dat betekent dat ik meer open moest leren zijn. Juist ook moest praten over dingen die ik niét leuk vond. Dat niet in te slikken. Ik heb me bij MoleMann altijd heel erg gezien en gehoord gevoeld. Niet alleen door mijn vaste behandelaren, ook door de psychiater bijvoorbeeld die mijn medicijnen voorschreef. De oprechte belangstelling heeft me heel erg goed gedaan. Ik ben een dankbaar mens.”
De man op deze foto is niet René, maar een gefingeerd persoon.